Danny Matthys
(c)image: M HKA/CC
Begin jaren 1980 is er een kentering in Matthys’ werken. De beeldconstructies zijn niet meer systematisch en overzichtelijk. Het verhaal versplintert in een geheel van fragmenten en biedt een overdaad van informatie. Matthys eigent zich beelden toe uit de omringende wereld, maar ook uit zijn eigen werk. Hij transformeert ze, geeft ze terug in een nieuwe context en een nieuwe vorm. Helicopter is een vroeg voorbeeld van deze nieuwe samenstellingsvorm. De opbouw van het werk sluit nog aan bij de lezing in horizontale stroken die typerend is voor de polaroidperiode. Er is nog altijd een systematiek in de schikken. Die volgorde wordt bij het bekijken echter secundair. Ze functioneert niet meer als dusdanig en is slechts een houvast voor de realisatie. Tijdens het kijken zigzagt je blik van voorstelling naar voorstelling. Van daaruit dwaal je over het oppervlak in vele, kleine vergelijkingen. Een type-idee krijgt vorm in een welbepaalde cliché-formulering. Men zit niet een helikopter maar wel een manier waarop helikopters worden weergegeven.